Dirty Dancing

Hungry Eyes

Een zaal vol voornamelijk vrouwelijke fans die met “Hungry Eyes” naar het toneel kijken. Grootse verwachtingen en de behoefte weer meegesleept te worden in het oh zo bekende liefdesverhaal dat zich in 1963 afgespeeld zou hebben in het “Kellerman-Vakantiepark”

De film Dirty Dancing vertelde over het meisje Frances 'Baby' Houseman die tijdens haar zomervakantie haar grote liefde ontmoet en opgaat in de passie voor de dans. De Musical vertelt hetzelfde verhaal. Bijna alle scenes worden op het podium gezet en er komen een klein aantal onbekende stukjes bij.

De dromerige sfeer van de film en het idealistische beeld van jonge meisjes over de ware liefde, show en spotlights wordt ook op het podium volledig zij het niet overtuigender overgebracht. De dynamiek van films krijgt op het eigenlijk statische podium vorm door veel special effects. Een spel van een draaiende vloer en geprojecteerde achtergronden wekt de illusie dat podium en achtergrond werkelijk met elkaar verweven zijn. Dansoefeningen in het water of in een groot maisveld… niets lijkt onmogelijk tijdens deze voorstelling.

Zoveel mogelijk een exacte weerspiegeling van de film en dit werkt. Het betoverende effect van het klassieke verhaal ervaar je dit keer in levende lijve. Alsof je voor deze keer zelf alles mee mag maken.

De rol van Frances ‘Baby’ Houseman wordt gespeeld door de voor het grote publiek minder bekende Jette Carolijn van den Berg (o.a. Paraat!& Hollywood). Martin van Bentem (o.a. Saturday Night Fever & Copacobana) vertolkt de rol van de vakantieliefde en dansleraar Johnny Castle. Beide hoofdrolspelers hebben duidelijk met uitermate precisie de film bestudeerd. Houding, stem, blikken en bewegingen worden zodanig geimiteerd dat het lijkt of de acteurs van het doek zo in het theater zijn komen te staan. Toch blijft het hún rol, is het een natuurlijke vertolking en zeker een aanvulling op de film uit 1987.

Een aantal toegevoegde of uitgebreide scenes maken de musical toch nog wat verrassender dan de film die de meeste toeschouwers zo mee zouden kunnen dreunen. Bijzondere aandacht voor de persoon die de lachers hierbij zeker op haar hand had: Nieuwkomer Noortje Herlaar. Zij speelde Lisa Houseman, het verwende zusje van Baby. Vooral wanneer dit zusje haar zangtalenten hevig overschat en ‘het Kokosnotenlied’ ten gehore brengt, geeft Herlaar daarmee blijk van veel acteertalent en een enorm stukje lef. Het is als het ware een perfect gespeeld onmogelijk slecht optreden. Heerlijk om naar te kijken!

Een musical met dans, muziek, originele liedteksten en herkenning. Een klassiek verhaal over liefde, vriendschap, oprechtheid en keuzes. Een ‘feel-good’ musical. Gewoon even lekker genieten…

Dirty Dancing - Teksten: Eleanor Bergstein; Muziek: James Powell; Choreograaf: Kate Champion & Craig Willson; Vertaling: Laurens Spoor; Productie: Joop van den Ende

Cast: o.a. Jette Carolijn van den Berg, Martin van Bentem, Frances de Jong, Christ Tates, Anouk van Nes, Noortje Herlaar, Joey Schalker, Nicòle Berendsen, Marcus van Teijlingen, Ferry de Graaf, Sylvia Alberts, Kees van Lier, Jeroen Wijnhorst, Maarten Wansink, Mike Ho Sam Sooi, Ton Keunen, Iwan Dam

Gezien op: 29 juni 2008 in het Beatrix Theater te Utrecht.

Evita

Kleine Eva?

Verdriet, verlangen, vreugde, liefde, haat, adoratie, verheerlijking, spot…

… het spat van het toneel en sleept je mee in het verhaal over de Argentijnse Eva Duarte de Peron vertolkt door Brigitte Heitzer (o.a. Op zoek naar Evita).

Tegen een op het eerste gezicht sombere wand wordt met een geniaal spel van lichtval en verschillende lagen op het toneel de perfecte illusie gewekt dat je meekijkt achter de schermen van de ‘show’ waarin Eva Duarte Perron (Evita) de hoofdrol speelde.

Door het volk op handen gedragen door de schijnbare welwillendheid, maar van dichtbij een vamp met als hoofdzakelijk motief eigenbelang? Ze ís een actrice, waardoor je je des te meer afvraagt wie ze echt zou kunnen zijn. “Eva welke rol speel je nu?” luidt ook de vraag van de sceptische stem van de twijfel die gedurende de voorstelling vertolkt werd door Stanley Burleson als Che Guevarra. Er is een constante aanwezigheid van dit personage die zijn nuchtere visie uit tegen de spelers en het publiek. Burleson (o.a. Miss Saigon, Joe) weet als geen ander op een humoristische én sarcastische manier zijn personage neer te zetten en moeiteloos trekt hij de aandacht naar zich toe ondanks dat hij eigenlijk slechts aan de zijlijn staat en meekijkt.

Enerzijds meegesleept door het glorieuze bestaan van de geprezen president Perron, maar zonder werkelijk mee te zweven, doordat de wijze waarop Che zijn kijk op het plaatje geeft je nog net met beide benen op de grond doet blijven staan.

De aanwezigheid van Che maakt van het sprookje soms een soort van spotprent. Voor de kijker wellicht wat misleidend. Che zal in werkelijkheid immers geen directe rol in het leven van Eva gespeeld hebben, al is hij als revolutionair een mooi symbool voor de echte stem van het volk. Er wordt hiermee dus vanuit gegaan dat Eva Perron inderdaad geen goede intenties zou hebben gehad en zich alleen goedhartig voordeed ten opzichte van het volk om zelf de door haar begeerde machtspositie te verkrijgen. Dit laatste is voor de romantische toeschouwers uiteraard geen fijne afsluiter van deze terugblik op deze geschiedenis. Gelukkig zet Brigitte Heitzer haar personage vol overtuiging neer en wordt er daarmee ook een heel zachte en kwetsbare kant van Eva getoond. Ook wordt de kritiek enigszins verzacht als tijdens het slot ook door Che wordt vastgesteld dat Eva hoe dan ook wel een héél bijzondere verschijning is geweest. Een grootse rol voor de kleine Eva… Evita.

Evita - Teksten: Jim Rice; Muziek: Andrew LLoyd Webber; Productie: Joop van den Ende

Cast: o.a. Brigitte Heitzer, Stanley Burleson, Roberto de Groot, Anouk Maas, Paul Walthaus

Gezien op: 14 juni 2008 in De Spiegel, Zwolle.

Verplichte Figuren

Lachspiegel van het leven

“Verplichte figuren, verplichte stof” luidt de recensie van het in de musical Verplichte Figuren voorkomende gelijknamige zelfhulpboek. Zo lijkt het commentaar op de musical zelf ook al vast te staan en ja… misschien is dat inderdaad wel het geval. Verplichte figuren, verplichte stof; Om ons een spiegel voor te houden van de absurditeit van het leven en de complexiteit van levensvragen. Een lachspiegel weliswaar.

Van een echtpaar aan het einde van hun leven tot een jonge vrouw die richting in haar leven zoekt. Alles zo indrukwekkend en bijzonder herkenbaar dat je er uiteindelijk even stil van wordt. Even maar, want gelukkig breekt de humor deze spanning zodanig dat het uiteindelijk geen zware stof is. Tegenover de diepgaande onderliggende thema’s zoals liefde, dood, levensvragen en tegenstrijdigheden staat laagdrempelige, eenvoudige en soms zelfs platte humor.

Met zes acteurs en meer dan het dubbele aan personages hebben we, naast de onderliggende gedachte van de dubbelrollen die men in het leven soms speelt, ook in de voorstelling te maken met gedaanteverwisselingen en constante omschakelingen in de persoonlijkheden op het toneel. Het mag geen verrassing zijn dat Alex Klaassen (Kopspijkers,Wiz) en Ellen Pieters (Kopspijkers, Het Klokhuis) uiterst geloofwaardig van uitstraling, gemoedstoestand en omgeving veranderen. Vooral Klaassen weet bijzonder vaak, snel en realistisch de verschillende levensfasen door te wandelen. Je lijkt er als toeschouwer meer moeite mee te hebben hem bij te kunnen houden dan hij om de rollen herkenbaar neer te zetten.

De verrassing met betrekking tot veelzijdigheid in acteertalent is te vinden in de prestaties van de jongste van het gezelschap; Maarten Heijmans. Van een aardige indruk na de uitvoering van de ingetogen tienerzoon laat hij je vervolgens verbazen met zijn levendige vertoning van een homoseksuele allochtoon, overenthousiaste ober en louche zakenpartner.

Een verrassende musical waarbij een multifunctioneel decor samen met de belichting een bijzondere rol speelt. Een verplaatsing van één meter maakt van het podium een tapijtwinkel en een aantal stappen terug bevinden we ons in het park. Een bed fungeert zonder problemen als toonbank en de muur is de opbergplek voor tafel en stoelen. De eenvoud van kleine musicals zoals Annie M.G. Schmidt. Meegesleept worden door herkenbaarheid en pakkende liedteksten van Jurrian van Dongen (Karin Bloemen).

Niets zo mooi als het leven? Deze nieuwe musicalcomedy van eigen bodem laat je bij deze vraag stilstaan door gevoelens van medeleven, schaamte, trotsheid en vooral een lach.

Verplichte figuren - Idee en Concept: o.a. Alex Klaassen; Scenario: Niek Barendsen; Liedteksten: Jurrian van Dongen; Muziek: Peter van de WItte; Regie: Marcus Azzini

Cast: Alex Klaassen, Ellen Pieters, Jelke van Houten, Martine de Jager, Peter van Rooijen en Maarten Heijmans

Gezien op 11 april in Leidse Schouwburg, Leiden. (workshop theaterrecenseren CJP/Volkskrant)