Chique hip-hop & Straat-ballet
Naakt waterballet, hiphop, tapdance, breakdance, klassiek ballet & jazz ballet als een vanzelfsprekend geheel in één voorstelling. Het franse dansgezelschap Compagnie Montalvo Hervieu laat met “Good Morning Mr Gershwin” deze verschillende, in eerste instantie wat tegenstrijdige danstijlen, samensmelten op de muziek van George Gershwin.
Soepele lenige bewegingen zoals de headspin uit de breakdance en hiphop wordt afgewisseld met de pirouette uit het klassieke ballet. Strakke korte bewegingen uit de streetdance worden afgewisseld met ballet en tapdance. Niet de verschillen lijken centraal te staan, maar ongemerkt ontdekt de kijker juist de gelijkenissen van de dansstijlen en wordt duidelijk dat voor de oorspronkelijke dans van de straat geen rapmuziek meer nodig is om de bewegingen tot hun recht te laten komen. Zowel balletdancer als streetdancer krijgt de kans zijn dans te laten zien en dit alles op Gershwins klassieke en jazzmuziek uit de jaren ‘ 20.
Grenzen verdwijnen door het samenhangende geheel van dans met als achtergrond videobeelden als een verlenging van het podium. Er wordt gespeeld met schijn en werkelijkheid. Op het grote videoscherm spelen de dansers de hoofdrol in korte filmpjes en voorstellingen. De geprojecteerde beelden worden door de dansers ofwel gespiegeld of aangevuld. Soms trekt het podium alle aandacht en soms draait het juist om het scherm erachter. Op een komische wijze worden onderwerpen ter sprake gebracht zoals het modelbeeld over uiterlijkheden, liefde en saamhorigheid.
Ook geeft het gezelschap er een ontroerende draai aan. Zo wordt na veel enthousiast en uitbundig dans, zang en acteerwerk door videobeelden teruggeblikt naar de tijd van rassenscheiding en discriminatie van eind jaren ‘20 De tragische beelden nemen je mee naar de wortels van de jazz en uiteindelijk ook streetdance. Het ontstaan van de opstandige stijl van het “straatdansen” en “rythm and blues” heeft in schril contrast gestaan met de meer formele voorstellingen en muziek uit de vroegere tijd. De rassen discriminatie in de samenleving wordt op de het doek weergegeven en de dansers op het podium herbeleven het ook. George Gershin heeft deze scheidslijn in de jaren ’20 niet willen accepteren bij de uitvoering van zijn muziek en Montalvo Hervieu focust zich in de dansvoorstelling ook op de samensmelting van verschillende stijlen op één podium.
Het is een afwisselende, laagdrempelige eigentijdse dansvoorstelling te noemen.
I got rhythm, I got music, I got my girl, who could ask for anything more!
GOOD MORNING Mr GERSHWIN - Company Montalvo Hervieu
Choreografie: José Montalvo & Dominique Hervieu
Muziek: George Gershwin - Decorontwerp/video: José Montalvo
Kostuumontwerp: Dominique Hervieu - Lichtontwerp: Vincent Paoli
Gezien op 20 mei 2009 in het Muziektheater te Amsterdam
zaterdag 2 januari 2010
zaterdag 20 september 2008
PARIS
De Film
Francofiel? Parijs op het witte doek lijkt een prima alternatief te zijn voor een blik op de mooie kenmerkende plekjes of het proeven van die specifieke sfeer. Ook voor de minder verslaafden is deze film een fijne avondvulling met een hoog inleefgehalte.
Cédric Klapisch (l’Auberge Espagnol, les Poupées Russes)geeft met PARIS, Parijs en haar Parisiens weer door de ogen van Pierre (Romain Duris; l’Auberge Espagnol, les Poupées Russes) een professioneel danser die lijdt aan een hartkwaal. De dertiger blikt terug op zijn leven, maar kijkt vooral naar het heden, door vanaf zijn appartement neer te kijken op de straten van Parijs waar verschillende mensen allemaal hun eigen leven leiden.
Terwijl Pierre alleen kan bedenken wat de personages op straat wel of niet meemaken, blikt de kijker echt mee met de verschillende levens. Soms herkenbaar, soms absurd, soms grappig en soms verdrietig. Iedereen een eigen verhaal, allemaal mooi of pijnlijk op een eigen manier en uiteindelijk zijn er zelfs verwikkelingen en kruisen de personages zich bewust en onbewust. Ietwat clichématig natuurlijk, deze “toevallige” en soms ook romantische ontmoetingen, maar het blijft toch wel iets wat bij de kijkers in elk geval een glimlach teweeg kan brengen.
De film laat het herkenbare Parijs zien, romantisch als ze is, met haar trekpleisters en mooie architectuur. Ook zie je gewoon een stad met gewone mensen, studenten en colleges, vrienden en gezinnen. Toch lijkt het bij de films van Cédric Klapisch niet uit te maken waar hij zijn films opneemt. Hij weet de aantrekkelijke plekken te vinden en goed neer te zetten. In PARIS zijn de beelden wat somber en grijs en speelt de melancholie tov Pierre’s leven hiermee een grote rol. Klapisch lijkt een natuurlijke voorkeur te hebben voor Romain Duris om dit plaatje zo compleet mogelijk af te maken.. en ook deze keer lukte het deze favoriet om een zeer geloofwaardige rol neer te zetten. De zus van Pierre, Élise, werd gespeeld door Juliette Binoche (Chocolat, le Voyage du Balon rouge) en zij is met haar sprekende uiterlijk en charmante, maar natuurlijke, houding iemand waarmee de vrouwelijke kijker zich graag wil vergelijken. Haar leven wordt gevolgd als spil tussen Pierre’s solitude en de levendige stad. Het is een opvallende hoofdrol waar ze erg mooi inhoud aan weet te geven.
Met als rode draad een jongen als Pierre die op het randje van leven en dood afwacht wat de toekomst hem brengen zal, zouden veel dagelijkse beslommeringen, romances en mislukkingen in het niet moeten vallen. Ook Pierre benadrukt dit wanneer hij onderweg naar de belangrijke stap in zijn leven door de straten van Parijs gereden wordt: Iedereen denkt zich druk te maken over belangrijke dingen, maar het is niets zolang je mag leven.
Toch weet Cedric Klapisch de film zo vorm te geven dat je de filmzaal niet verlaat met deze gedachte. Door de echte blik achter de schermen van ieders leven realiseer je je dat de schaal van belangrijkheid niet bestaat. Elke tegenslag kan op zijn eigen manier van invloed zijn op iemands geluk en ieders geluk is waardevol op een unieke wijze.
PARIS - Regiseur: Cedric Klapisch; Schrijver: Cedric Clapisch
Cast: o.a. Romain Duris & Juliette Binoche
Gezien op: 24 Juli 2008 in Filmtheater Fraterhuis te Zwolle
Cédric Klapisch (l’Auberge Espagnol, les Poupées Russes)geeft met PARIS, Parijs en haar Parisiens weer door de ogen van Pierre (Romain Duris; l’Auberge Espagnol, les Poupées Russes) een professioneel danser die lijdt aan een hartkwaal. De dertiger blikt terug op zijn leven, maar kijkt vooral naar het heden, door vanaf zijn appartement neer te kijken op de straten van Parijs waar verschillende mensen allemaal hun eigen leven leiden.
Terwijl Pierre alleen kan bedenken wat de personages op straat wel of niet meemaken, blikt de kijker echt mee met de verschillende levens. Soms herkenbaar, soms absurd, soms grappig en soms verdrietig. Iedereen een eigen verhaal, allemaal mooi of pijnlijk op een eigen manier en uiteindelijk zijn er zelfs verwikkelingen en kruisen de personages zich bewust en onbewust. Ietwat clichématig natuurlijk, deze “toevallige” en soms ook romantische ontmoetingen, maar het blijft toch wel iets wat bij de kijkers in elk geval een glimlach teweeg kan brengen.
De film laat het herkenbare Parijs zien, romantisch als ze is, met haar trekpleisters en mooie architectuur. Ook zie je gewoon een stad met gewone mensen, studenten en colleges, vrienden en gezinnen. Toch lijkt het bij de films van Cédric Klapisch niet uit te maken waar hij zijn films opneemt. Hij weet de aantrekkelijke plekken te vinden en goed neer te zetten. In PARIS zijn de beelden wat somber en grijs en speelt de melancholie tov Pierre’s leven hiermee een grote rol. Klapisch lijkt een natuurlijke voorkeur te hebben voor Romain Duris om dit plaatje zo compleet mogelijk af te maken.. en ook deze keer lukte het deze favoriet om een zeer geloofwaardige rol neer te zetten. De zus van Pierre, Élise, werd gespeeld door Juliette Binoche (Chocolat, le Voyage du Balon rouge) en zij is met haar sprekende uiterlijk en charmante, maar natuurlijke, houding iemand waarmee de vrouwelijke kijker zich graag wil vergelijken. Haar leven wordt gevolgd als spil tussen Pierre’s solitude en de levendige stad. Het is een opvallende hoofdrol waar ze erg mooi inhoud aan weet te geven.
Met als rode draad een jongen als Pierre die op het randje van leven en dood afwacht wat de toekomst hem brengen zal, zouden veel dagelijkse beslommeringen, romances en mislukkingen in het niet moeten vallen. Ook Pierre benadrukt dit wanneer hij onderweg naar de belangrijke stap in zijn leven door de straten van Parijs gereden wordt: Iedereen denkt zich druk te maken over belangrijke dingen, maar het is niets zolang je mag leven.
Toch weet Cedric Klapisch de film zo vorm te geven dat je de filmzaal niet verlaat met deze gedachte. Door de echte blik achter de schermen van ieders leven realiseer je je dat de schaal van belangrijkheid niet bestaat. Elke tegenslag kan op zijn eigen manier van invloed zijn op iemands geluk en ieders geluk is waardevol op een unieke wijze.
PARIS - Regiseur: Cedric Klapisch; Schrijver: Cedric Clapisch
Cast: o.a. Romain Duris & Juliette Binoche
Gezien op: 24 Juli 2008 in Filmtheater Fraterhuis te Zwolle
zondag 20 juli 2008
Dirty Dancing
Hungry Eyes
Een zaal vol voornamelijk vrouwelijke fans die met “Hungry Eyes” naar het toneel kijken. Grootse verwachtingen en de behoefte weer meegesleept te worden in het oh zo bekende liefdesverhaal dat zich in 1963 afgespeeld zou hebben in het “Kellerman-Vakantiepark”
De film Dirty Dancing vertelde over het meisje Frances 'Baby' Houseman die tijdens haar zomervakantie haar grote liefde ontmoet en opgaat in de passie voor de dans. De Musical vertelt hetzelfde verhaal. Bijna alle scenes worden op het podium gezet en er komen een klein aantal onbekende stukjes bij.
De dromerige sfeer van de film en het idealistische beeld van jonge meisjes over de ware liefde, show en spotlights wordt ook op het podium volledig zij het niet overtuigender overgebracht. De dynamiek van films krijgt op het eigenlijk statische podium vorm door veel special effects. Een spel van een draaiende vloer en geprojecteerde achtergronden wekt de illusie dat podium en achtergrond werkelijk met elkaar verweven zijn. Dansoefeningen in het water of in een groot maisveld… niets lijkt onmogelijk tijdens deze voorstelling.
Zoveel mogelijk een exacte weerspiegeling van de film en dit werkt. Het betoverende effect van het klassieke verhaal ervaar je dit keer in levende lijve. Alsof je voor deze keer zelf alles mee mag maken.
De rol van Frances ‘Baby’ Houseman wordt gespeeld door de voor het grote publiek minder bekende Jette Carolijn van den Berg (o.a. Paraat!& Hollywood). Martin van Bentem (o.a. Saturday Night Fever & Copacobana) vertolkt de rol van de vakantieliefde en dansleraar Johnny Castle. Beide hoofdrolspelers hebben duidelijk met uitermate precisie de film bestudeerd. Houding, stem, blikken en bewegingen worden zodanig geimiteerd dat het lijkt of de acteurs van het doek zo in het theater zijn komen te staan. Toch blijft het hún rol, is het een natuurlijke vertolking en zeker een aanvulling op de film uit 1987.
Een aantal toegevoegde of uitgebreide scenes maken de musical toch nog wat verrassender dan de film die de meeste toeschouwers zo mee zouden kunnen dreunen. Bijzondere aandacht voor de persoon die de lachers hierbij zeker op haar hand had: Nieuwkomer Noortje Herlaar. Zij speelde Lisa Houseman, het verwende zusje van Baby. Vooral wanneer dit zusje haar zangtalenten hevig overschat en ‘het Kokosnotenlied’ ten gehore brengt, geeft Herlaar daarmee blijk van veel acteertalent en een enorm stukje lef. Het is als het ware een perfect gespeeld onmogelijk slecht optreden. Heerlijk om naar te kijken!
Een musical met dans, muziek, originele liedteksten en herkenning. Een klassiek verhaal over liefde, vriendschap, oprechtheid en keuzes. Een ‘feel-good’ musical. Gewoon even lekker genieten…
Dirty Dancing - Teksten: Eleanor Bergstein; Muziek: James Powell; Choreograaf: Kate Champion & Craig Willson; Vertaling: Laurens Spoor; Productie: Joop van den Ende
Cast: o.a. Jette Carolijn van den Berg, Martin van Bentem, Frances de Jong, Christ Tates, Anouk van Nes, Noortje Herlaar, Joey Schalker, Nicòle Berendsen, Marcus van Teijlingen, Ferry de Graaf, Sylvia Alberts, Kees van Lier, Jeroen Wijnhorst, Maarten Wansink, Mike Ho Sam Sooi, Ton Keunen, Iwan Dam
Gezien op: 29 juni 2008 in het Beatrix Theater te Utrecht.
Een zaal vol voornamelijk vrouwelijke fans die met “Hungry Eyes” naar het toneel kijken. Grootse verwachtingen en de behoefte weer meegesleept te worden in het oh zo bekende liefdesverhaal dat zich in 1963 afgespeeld zou hebben in het “Kellerman-Vakantiepark”
De film Dirty Dancing vertelde over het meisje Frances 'Baby' Houseman die tijdens haar zomervakantie haar grote liefde ontmoet en opgaat in de passie voor de dans. De Musical vertelt hetzelfde verhaal. Bijna alle scenes worden op het podium gezet en er komen een klein aantal onbekende stukjes bij.
De dromerige sfeer van de film en het idealistische beeld van jonge meisjes over de ware liefde, show en spotlights wordt ook op het podium volledig zij het niet overtuigender overgebracht. De dynamiek van films krijgt op het eigenlijk statische podium vorm door veel special effects. Een spel van een draaiende vloer en geprojecteerde achtergronden wekt de illusie dat podium en achtergrond werkelijk met elkaar verweven zijn. Dansoefeningen in het water of in een groot maisveld… niets lijkt onmogelijk tijdens deze voorstelling.
Zoveel mogelijk een exacte weerspiegeling van de film en dit werkt. Het betoverende effect van het klassieke verhaal ervaar je dit keer in levende lijve. Alsof je voor deze keer zelf alles mee mag maken.
De rol van Frances ‘Baby’ Houseman wordt gespeeld door de voor het grote publiek minder bekende Jette Carolijn van den Berg (o.a. Paraat!& Hollywood). Martin van Bentem (o.a. Saturday Night Fever & Copacobana) vertolkt de rol van de vakantieliefde en dansleraar Johnny Castle. Beide hoofdrolspelers hebben duidelijk met uitermate precisie de film bestudeerd. Houding, stem, blikken en bewegingen worden zodanig geimiteerd dat het lijkt of de acteurs van het doek zo in het theater zijn komen te staan. Toch blijft het hún rol, is het een natuurlijke vertolking en zeker een aanvulling op de film uit 1987.
Een aantal toegevoegde of uitgebreide scenes maken de musical toch nog wat verrassender dan de film die de meeste toeschouwers zo mee zouden kunnen dreunen. Bijzondere aandacht voor de persoon die de lachers hierbij zeker op haar hand had: Nieuwkomer Noortje Herlaar. Zij speelde Lisa Houseman, het verwende zusje van Baby. Vooral wanneer dit zusje haar zangtalenten hevig overschat en ‘het Kokosnotenlied’ ten gehore brengt, geeft Herlaar daarmee blijk van veel acteertalent en een enorm stukje lef. Het is als het ware een perfect gespeeld onmogelijk slecht optreden. Heerlijk om naar te kijken!
Een musical met dans, muziek, originele liedteksten en herkenning. Een klassiek verhaal over liefde, vriendschap, oprechtheid en keuzes. Een ‘feel-good’ musical. Gewoon even lekker genieten…
Dirty Dancing - Teksten: Eleanor Bergstein; Muziek: James Powell; Choreograaf: Kate Champion & Craig Willson; Vertaling: Laurens Spoor; Productie: Joop van den Ende
Cast: o.a. Jette Carolijn van den Berg, Martin van Bentem, Frances de Jong, Christ Tates, Anouk van Nes, Noortje Herlaar, Joey Schalker, Nicòle Berendsen, Marcus van Teijlingen, Ferry de Graaf, Sylvia Alberts, Kees van Lier, Jeroen Wijnhorst, Maarten Wansink, Mike Ho Sam Sooi, Ton Keunen, Iwan Dam
Gezien op: 29 juni 2008 in het Beatrix Theater te Utrecht.
Evita
Kleine Eva?
Verdriet, verlangen, vreugde, liefde, haat, adoratie, verheerlijking, spot…
… het spat van het toneel en sleept je mee in het verhaal over de Argentijnse Eva Duarte de Peron vertolkt door Brigitte Heitzer (o.a. Op zoek naar Evita).
Tegen een op het eerste gezicht sombere wand wordt met een geniaal spel van lichtval en verschillende lagen op het toneel de perfecte illusie gewekt dat je meekijkt achter de schermen van de ‘show’ waarin Eva Duarte Perron (Evita) de hoofdrol speelde.
Door het volk op handen gedragen door de schijnbare welwillendheid, maar van dichtbij een vamp met als hoofdzakelijk motief eigenbelang? Ze ís een actrice, waardoor je je des te meer afvraagt wie ze echt zou kunnen zijn. “Eva welke rol speel je nu?” luidt ook de vraag van de sceptische stem van de twijfel die gedurende de voorstelling vertolkt werd door Stanley Burleson als Che Guevarra. Er is een constante aanwezigheid van dit personage die zijn nuchtere visie uit tegen de spelers en het publiek. Burleson (o.a. Miss Saigon, Joe) weet als geen ander op een humoristische én sarcastische manier zijn personage neer te zetten en moeiteloos trekt hij de aandacht naar zich toe ondanks dat hij eigenlijk slechts aan de zijlijn staat en meekijkt.
Enerzijds meegesleept door het glorieuze bestaan van de geprezen president Perron, maar zonder werkelijk mee te zweven, doordat de wijze waarop Che zijn kijk op het plaatje geeft je nog net met beide benen op de grond doet blijven staan.
De aanwezigheid van Che maakt van het sprookje soms een soort van spotprent. Voor de kijker wellicht wat misleidend. Che zal in werkelijkheid immers geen directe rol in het leven van Eva gespeeld hebben, al is hij als revolutionair een mooi symbool voor de echte stem van het volk. Er wordt hiermee dus vanuit gegaan dat Eva Perron inderdaad geen goede intenties zou hebben gehad en zich alleen goedhartig voordeed ten opzichte van het volk om zelf de door haar begeerde machtspositie te verkrijgen. Dit laatste is voor de romantische toeschouwers uiteraard geen fijne afsluiter van deze terugblik op deze geschiedenis. Gelukkig zet Brigitte Heitzer haar personage vol overtuiging neer en wordt er daarmee ook een heel zachte en kwetsbare kant van Eva getoond. Ook wordt de kritiek enigszins verzacht als tijdens het slot ook door Che wordt vastgesteld dat Eva hoe dan ook wel een héél bijzondere verschijning is geweest. Een grootse rol voor de kleine Eva… Evita.
Evita - Teksten: Jim Rice; Muziek: Andrew LLoyd Webber; Productie: Joop van den Ende
Cast: o.a. Brigitte Heitzer, Stanley Burleson, Roberto de Groot, Anouk Maas, Paul Walthaus
Gezien op: 14 juni 2008 in De Spiegel, Zwolle.
Verdriet, verlangen, vreugde, liefde, haat, adoratie, verheerlijking, spot…
… het spat van het toneel en sleept je mee in het verhaal over de Argentijnse Eva Duarte de Peron vertolkt door Brigitte Heitzer (o.a. Op zoek naar Evita).
Tegen een op het eerste gezicht sombere wand wordt met een geniaal spel van lichtval en verschillende lagen op het toneel de perfecte illusie gewekt dat je meekijkt achter de schermen van de ‘show’ waarin Eva Duarte Perron (Evita) de hoofdrol speelde.
Door het volk op handen gedragen door de schijnbare welwillendheid, maar van dichtbij een vamp met als hoofdzakelijk motief eigenbelang? Ze ís een actrice, waardoor je je des te meer afvraagt wie ze echt zou kunnen zijn. “Eva welke rol speel je nu?” luidt ook de vraag van de sceptische stem van de twijfel die gedurende de voorstelling vertolkt werd door Stanley Burleson als Che Guevarra. Er is een constante aanwezigheid van dit personage die zijn nuchtere visie uit tegen de spelers en het publiek. Burleson (o.a. Miss Saigon, Joe) weet als geen ander op een humoristische én sarcastische manier zijn personage neer te zetten en moeiteloos trekt hij de aandacht naar zich toe ondanks dat hij eigenlijk slechts aan de zijlijn staat en meekijkt.
Enerzijds meegesleept door het glorieuze bestaan van de geprezen president Perron, maar zonder werkelijk mee te zweven, doordat de wijze waarop Che zijn kijk op het plaatje geeft je nog net met beide benen op de grond doet blijven staan.
De aanwezigheid van Che maakt van het sprookje soms een soort van spotprent. Voor de kijker wellicht wat misleidend. Che zal in werkelijkheid immers geen directe rol in het leven van Eva gespeeld hebben, al is hij als revolutionair een mooi symbool voor de echte stem van het volk. Er wordt hiermee dus vanuit gegaan dat Eva Perron inderdaad geen goede intenties zou hebben gehad en zich alleen goedhartig voordeed ten opzichte van het volk om zelf de door haar begeerde machtspositie te verkrijgen. Dit laatste is voor de romantische toeschouwers uiteraard geen fijne afsluiter van deze terugblik op deze geschiedenis. Gelukkig zet Brigitte Heitzer haar personage vol overtuiging neer en wordt er daarmee ook een heel zachte en kwetsbare kant van Eva getoond. Ook wordt de kritiek enigszins verzacht als tijdens het slot ook door Che wordt vastgesteld dat Eva hoe dan ook wel een héél bijzondere verschijning is geweest. Een grootse rol voor de kleine Eva… Evita.
Evita - Teksten: Jim Rice; Muziek: Andrew LLoyd Webber; Productie: Joop van den Ende
Cast: o.a. Brigitte Heitzer, Stanley Burleson, Roberto de Groot, Anouk Maas, Paul Walthaus
Gezien op: 14 juni 2008 in De Spiegel, Zwolle.
Verplichte Figuren
Lachspiegel van het leven
“Verplichte figuren, verplichte stof” luidt de recensie van het in de musical Verplichte Figuren voorkomende gelijknamige zelfhulpboek. Zo lijkt het commentaar op de musical zelf ook al vast te staan en ja… misschien is dat inderdaad wel het geval. Verplichte figuren, verplichte stof; Om ons een spiegel voor te houden van de absurditeit van het leven en de complexiteit van levensvragen. Een lachspiegel weliswaar.
Van een echtpaar aan het einde van hun leven tot een jonge vrouw die richting in haar leven zoekt. Alles zo indrukwekkend en bijzonder herkenbaar dat je er uiteindelijk even stil van wordt. Even maar, want gelukkig breekt de humor deze spanning zodanig dat het uiteindelijk geen zware stof is. Tegenover de diepgaande onderliggende thema’s zoals liefde, dood, levensvragen en tegenstrijdigheden staat laagdrempelige, eenvoudige en soms zelfs platte humor.
Met zes acteurs en meer dan het dubbele aan personages hebben we, naast de onderliggende gedachte van de dubbelrollen die men in het leven soms speelt, ook in de voorstelling te maken met gedaanteverwisselingen en constante omschakelingen in de persoonlijkheden op het toneel. Het mag geen verrassing zijn dat Alex Klaassen (Kopspijkers,Wiz) en Ellen Pieters (Kopspijkers, Het Klokhuis) uiterst geloofwaardig van uitstraling, gemoedstoestand en omgeving veranderen. Vooral Klaassen weet bijzonder vaak, snel en realistisch de verschillende levensfasen door te wandelen. Je lijkt er als toeschouwer meer moeite mee te hebben hem bij te kunnen houden dan hij om de rollen herkenbaar neer te zetten.
De verrassing met betrekking tot veelzijdigheid in acteertalent is te vinden in de prestaties van de jongste van het gezelschap; Maarten Heijmans. Van een aardige indruk na de uitvoering van de ingetogen tienerzoon laat hij je vervolgens verbazen met zijn levendige vertoning van een homoseksuele allochtoon, overenthousiaste ober en louche zakenpartner.
Een verrassende musical waarbij een multifunctioneel decor samen met de belichting een bijzondere rol speelt. Een verplaatsing van één meter maakt van het podium een tapijtwinkel en een aantal stappen terug bevinden we ons in het park. Een bed fungeert zonder problemen als toonbank en de muur is de opbergplek voor tafel en stoelen. De eenvoud van kleine musicals zoals Annie M.G. Schmidt. Meegesleept worden door herkenbaarheid en pakkende liedteksten van Jurrian van Dongen (Karin Bloemen).
Niets zo mooi als het leven? Deze nieuwe musicalcomedy van eigen bodem laat je bij deze vraag stilstaan door gevoelens van medeleven, schaamte, trotsheid en vooral een lach.
Verplichte figuren - Idee en Concept: o.a. Alex Klaassen; Scenario: Niek Barendsen; Liedteksten: Jurrian van Dongen; Muziek: Peter van de WItte; Regie: Marcus Azzini
Cast: Alex Klaassen, Ellen Pieters, Jelke van Houten, Martine de Jager, Peter van Rooijen en Maarten Heijmans
Gezien op 11 april in Leidse Schouwburg, Leiden. (workshop theaterrecenseren CJP/Volkskrant)
Van een echtpaar aan het einde van hun leven tot een jonge vrouw die richting in haar leven zoekt. Alles zo indrukwekkend en bijzonder herkenbaar dat je er uiteindelijk even stil van wordt. Even maar, want gelukkig breekt de humor deze spanning zodanig dat het uiteindelijk geen zware stof is. Tegenover de diepgaande onderliggende thema’s zoals liefde, dood, levensvragen en tegenstrijdigheden staat laagdrempelige, eenvoudige en soms zelfs platte humor.
Met zes acteurs en meer dan het dubbele aan personages hebben we, naast de onderliggende gedachte van de dubbelrollen die men in het leven soms speelt, ook in de voorstelling te maken met gedaanteverwisselingen en constante omschakelingen in de persoonlijkheden op het toneel. Het mag geen verrassing zijn dat Alex Klaassen (Kopspijkers,Wiz) en Ellen Pieters (Kopspijkers, Het Klokhuis) uiterst geloofwaardig van uitstraling, gemoedstoestand en omgeving veranderen. Vooral Klaassen weet bijzonder vaak, snel en realistisch de verschillende levensfasen door te wandelen. Je lijkt er als toeschouwer meer moeite mee te hebben hem bij te kunnen houden dan hij om de rollen herkenbaar neer te zetten.
De verrassing met betrekking tot veelzijdigheid in acteertalent is te vinden in de prestaties van de jongste van het gezelschap; Maarten Heijmans. Van een aardige indruk na de uitvoering van de ingetogen tienerzoon laat hij je vervolgens verbazen met zijn levendige vertoning van een homoseksuele allochtoon, overenthousiaste ober en louche zakenpartner.
Een verrassende musical waarbij een multifunctioneel decor samen met de belichting een bijzondere rol speelt. Een verplaatsing van één meter maakt van het podium een tapijtwinkel en een aantal stappen terug bevinden we ons in het park. Een bed fungeert zonder problemen als toonbank en de muur is de opbergplek voor tafel en stoelen. De eenvoud van kleine musicals zoals Annie M.G. Schmidt. Meegesleept worden door herkenbaarheid en pakkende liedteksten van Jurrian van Dongen (Karin Bloemen).
Niets zo mooi als het leven? Deze nieuwe musicalcomedy van eigen bodem laat je bij deze vraag stilstaan door gevoelens van medeleven, schaamte, trotsheid en vooral een lach.
Verplichte figuren - Idee en Concept: o.a. Alex Klaassen; Scenario: Niek Barendsen; Liedteksten: Jurrian van Dongen; Muziek: Peter van de WItte; Regie: Marcus Azzini
Cast: Alex Klaassen, Ellen Pieters, Jelke van Houten, Martine de Jager, Peter van Rooijen en Maarten Heijmans
Gezien op 11 april in Leidse Schouwburg, Leiden. (workshop theaterrecenseren CJP/Volkskrant)
Abonneren op:
Posts (Atom)