Lachspiegel van het leven
“Verplichte figuren, verplichte stof” luidt de recensie van het in de musical Verplichte Figuren voorkomende gelijknamige zelfhulpboek. Zo lijkt het commentaar op de musical zelf ook al vast te staan en ja… misschien is dat inderdaad wel het geval. Verplichte figuren, verplichte stof; Om ons een spiegel voor te houden van de absurditeit van het leven en de complexiteit van levensvragen. Een lachspiegel weliswaar.
Van een echtpaar aan het einde van hun leven tot een jonge vrouw die richting in haar leven zoekt. Alles zo indrukwekkend en bijzonder herkenbaar dat je er uiteindelijk even stil van wordt. Even maar, want gelukkig breekt de humor deze spanning zodanig dat het uiteindelijk geen zware stof is. Tegenover de diepgaande onderliggende thema’s zoals liefde, dood, levensvragen en tegenstrijdigheden staat laagdrempelige, eenvoudige en soms zelfs platte humor.
Met zes acteurs en meer dan het dubbele aan personages hebben we, naast de onderliggende gedachte van de dubbelrollen die men in het leven soms speelt, ook in de voorstelling te maken met gedaanteverwisselingen en constante omschakelingen in de persoonlijkheden op het toneel. Het mag geen verrassing zijn dat Alex Klaassen (Kopspijkers,Wiz) en Ellen Pieters (Kopspijkers, Het Klokhuis) uiterst geloofwaardig van uitstraling, gemoedstoestand en omgeving veranderen. Vooral Klaassen weet bijzonder vaak, snel en realistisch de verschillende levensfasen door te wandelen. Je lijkt er als toeschouwer meer moeite mee te hebben hem bij te kunnen houden dan hij om de rollen herkenbaar neer te zetten.
De verrassing met betrekking tot veelzijdigheid in acteertalent is te vinden in de prestaties van de jongste van het gezelschap; Maarten Heijmans. Van een aardige indruk na de uitvoering van de ingetogen tienerzoon laat hij je vervolgens verbazen met zijn levendige vertoning van een homoseksuele allochtoon, overenthousiaste ober en louche zakenpartner.
Een verrassende musical waarbij een multifunctioneel decor samen met de belichting een bijzondere rol speelt. Een verplaatsing van één meter maakt van het podium een tapijtwinkel en een aantal stappen terug bevinden we ons in het park. Een bed fungeert zonder problemen als toonbank en de muur is de opbergplek voor tafel en stoelen. De eenvoud van kleine musicals zoals Annie M.G. Schmidt. Meegesleept worden door herkenbaarheid en pakkende liedteksten van Jurrian van Dongen (Karin Bloemen).
Niets zo mooi als het leven? Deze nieuwe musicalcomedy van eigen bodem laat je bij deze vraag stilstaan door gevoelens van medeleven, schaamte, trotsheid en vooral een lach.
Verplichte figuren - Idee en Concept: o.a. Alex Klaassen; Scenario: Niek Barendsen; Liedteksten: Jurrian van Dongen; Muziek: Peter van de WItte; Regie: Marcus Azzini
Cast: Alex Klaassen, Ellen Pieters, Jelke van Houten, Martine de Jager, Peter van Rooijen en Maarten Heijmans
Gezien op 11 april in Leidse Schouwburg, Leiden. (workshop theaterrecenseren CJP/Volkskrant)
Van een echtpaar aan het einde van hun leven tot een jonge vrouw die richting in haar leven zoekt. Alles zo indrukwekkend en bijzonder herkenbaar dat je er uiteindelijk even stil van wordt. Even maar, want gelukkig breekt de humor deze spanning zodanig dat het uiteindelijk geen zware stof is. Tegenover de diepgaande onderliggende thema’s zoals liefde, dood, levensvragen en tegenstrijdigheden staat laagdrempelige, eenvoudige en soms zelfs platte humor.
Met zes acteurs en meer dan het dubbele aan personages hebben we, naast de onderliggende gedachte van de dubbelrollen die men in het leven soms speelt, ook in de voorstelling te maken met gedaanteverwisselingen en constante omschakelingen in de persoonlijkheden op het toneel. Het mag geen verrassing zijn dat Alex Klaassen (Kopspijkers,Wiz) en Ellen Pieters (Kopspijkers, Het Klokhuis) uiterst geloofwaardig van uitstraling, gemoedstoestand en omgeving veranderen. Vooral Klaassen weet bijzonder vaak, snel en realistisch de verschillende levensfasen door te wandelen. Je lijkt er als toeschouwer meer moeite mee te hebben hem bij te kunnen houden dan hij om de rollen herkenbaar neer te zetten.
De verrassing met betrekking tot veelzijdigheid in acteertalent is te vinden in de prestaties van de jongste van het gezelschap; Maarten Heijmans. Van een aardige indruk na de uitvoering van de ingetogen tienerzoon laat hij je vervolgens verbazen met zijn levendige vertoning van een homoseksuele allochtoon, overenthousiaste ober en louche zakenpartner.
Een verrassende musical waarbij een multifunctioneel decor samen met de belichting een bijzondere rol speelt. Een verplaatsing van één meter maakt van het podium een tapijtwinkel en een aantal stappen terug bevinden we ons in het park. Een bed fungeert zonder problemen als toonbank en de muur is de opbergplek voor tafel en stoelen. De eenvoud van kleine musicals zoals Annie M.G. Schmidt. Meegesleept worden door herkenbaarheid en pakkende liedteksten van Jurrian van Dongen (Karin Bloemen).
Niets zo mooi als het leven? Deze nieuwe musicalcomedy van eigen bodem laat je bij deze vraag stilstaan door gevoelens van medeleven, schaamte, trotsheid en vooral een lach.
Verplichte figuren - Idee en Concept: o.a. Alex Klaassen; Scenario: Niek Barendsen; Liedteksten: Jurrian van Dongen; Muziek: Peter van de WItte; Regie: Marcus Azzini
Cast: Alex Klaassen, Ellen Pieters, Jelke van Houten, Martine de Jager, Peter van Rooijen en Maarten Heijmans
Gezien op 11 april in Leidse Schouwburg, Leiden. (workshop theaterrecenseren CJP/Volkskrant)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten